Mijn dilemma

7 september 2021

April 2022 komt naderbij. We moeten straks allemaal onze CO-vakbekwaamheidspapieren in orde hebben. Als bedrijf hebben wij inmiddels alles geregeld, op één persoon na: ik. Ruim 40 jaar ervaring; mijn ACI-diploma en Gawalo-diploma hangen nog aan de muur. Na het behalen van deze papieren heb ik bovendien diverse servicecursussen gevolgd. Jarenlang werkte ik in de montage en service. Nadat het personeelsbestand groeide belandde ik op het kantoor. Verschillende werkgevers zullen een dergelijke carrière ongetwijfeld herkennen.
Zelf monteren is er (helaas) niet meer bij. Af en toe een handje helpen mag nog wel. Service lukt helemaal niet meer. De laatste jaren zijn de eisen en de bijbehorende metingen zonder de juiste apparatuur niet meer te doen.
Ik heb een paar keer zo’n CO-test gemaakt. Geen enkel probleem. Ik struikel alleen over de vragen over CO-melders. Persoonlijk vind ik de techniek van een toestel, en alle leidingen eraan belangrijker als een apparaat iets signaleert of als iets niet goed zit of gaat.
In de vakantieperiode of het weekeind komt het voor dat ik nog even mag bijspringen als er een urgente storing is. Dat is iets wat ik niet laten kan. We willen de mensen niet in de koud laten zitten. Want een wijs man vertelde mij ooit: warmte is een eerste levensbehoefte (en hij heeft gelijk, liever arm op een tropisch eiland dan rijk op de Noordpool)
En dan komt mijn dilemma: ervaring genoeg – en ik ben ervan overtuigd dat ik de mensen nog blij kan maken door een toestel weer aan de praat te krijgen –, maar geen vakmanschap CO dus… Moet ik nu klanten in de kou laten zitten?
Controles en wellicht ook boetes komen er. De controle wordt bij de gemeente neergelegd. Zou die ook in de avonduren of op een zondagmiddag komen controleren? Ik denk dat anderen ook met dit dilemma opgezadeld zitten. Wie heeft er een antwoord? (reageren op deze column mag naar redactie@merlijnplus.nl)