Categorie: Column

Controles, audits, keuringen, certificering; allemaal termen van de laatste jaren, we worden er mee overspoeld. Vroeger werd een complete installatie gekeurd door een medewerker van het gas- of waterleidingbedrijf en werden op- of aanmerkingen aan je gemeld. Je zorgde dat het verholpen werd en het niet meer gebeurde. Het vervangen van een ketel werd gecontroleerd. Een stukje leiding vergeten te beugelen, een rookgasafvoer niet goed vastgezet? Je kon het verhelpen voor de goedkeuring kwam. Tegenwoordig moet dat allemaal door de bedrijven zelf gebeuren. Ik kan me daarbij niet aan de indruk onttrekken dat dit vaker niet dan wel wordt gedaan. Jammer, het zorgt voor problemen met een negatieve uitstraling naar ons vak. Er worden steeds vaker kleine fouten gemaakt, met soms flinke gevolgen. Wat is hiervan de oorzaak? Onoplettendheid, concentratieverlies, verslapte aandacht. Misschien is de smartphone wel de oorzaak? Want een servicemonteur kan tegenwoordig geen ketelonderhoud meer uitvoeren zonder een keer gestoord te worden door een ‘pling’ of ander geluid van zijn mobieltje, wat hem gelijk naar zijn telefoon doet grijpen. Gelijk willen kijken, terwijl de meeste berichten niet eens werk gerelateerd zijn. Vaak wordt kort gereageerd en verder gegaan met het werk. Maar een kleine fout is dan snel gemaakt. In de montage is het niet anders. Lopend over bouwplaatsen zie je meer mensen met een telefoon dan met ander gereedschap in de hand. De aandacht is zo minder bij de werkzaamheden die uitgevoerd moeten worden. Ook dan is een foutje snel gemaakt. Een vaak gehoord argument is dat

De ISH is een belangrijke internationale beurs. Er was altijd al veel aandacht voor verbrandingstoestellen – op olie, gas, hout en nu ook waterstof (H2) – maar warmtepompen nemen inmiddels een steeds prominentere plek in. Opvallend is hoe verschillend landen omgaan met dezelfde uitdaging voor het verlagen van de CO2-uitstoot. Bij verwarmingstoestellen zie je steeds meer aandacht voor de esthetische afwerking en bediening. Met name de bediening wordt allesomvattend. Digitale platformen worden gebouwd, waardoor verschillende systemen van verschillende fabrikanten met elkaar kunnen communiceren, met als doel: een behaaglijk binnenklimaat dat optimaal gebruik maakt van de beschikbare energiebronnen. De toekomst stelt andere eisen aan installaties en dus aan installateurs. Hebben we straks genoeg mensen om die nieuwe installaties aan te leggen. Er zijn opleidingen voor nieuwe technieken maar hebben we eigenlijk wel genoeg gekwalificeerde mensen om de huidige installaties te onderhouden en te vervangen? Bij het huidige tempo van nieuwbouw moeten we realiseren dat 90% van de woningen in 2030 er nu al staan. De mogelijkheden bij vervanging en renovatie zijn afhankelijk van de beschikbare energiebronnen en budgetten, maar ook van de politieke ambities van gemeentes om invulling te geven aan het Klimaat Akkoord van Parijs. Verbrandingstoestellen en hybride systemen zullen in vaak het enige haalbare alternatief zijn. De aandacht van overheid, toezichthouders en installatiebranche voor de energietransitie moet uiteraard niet ten koste gaan van de inspanningen voor certificering van installateurs en registratie van installaties. Rogafa blijft actief bij het opstellen van richtlijnen, kwaliteitseisen en normen die o.a. de veiligheid verhogen

Gebeurtenissen komen soms bijzonder onverwachts, plotsklaps kan alles anders zijn. Zo is het vaak in den Haag. Van de ene op de andere dag moet iedereen van het gas af en in een elektrische auto. De installatiebranche zal het toejuichen maar er is nu al een tekort aan vaklui. Het gaat net zo impulsief en ondoordacht als in 1999 na de legionella-uitbraak op de Flora. Toenmalig minister Pronk sloeg met zijn vuist op tafel en zei: “Alle collectieve installaties moeten binnen een jaar een risicoanalyse en een beheersplan hebben.” Als bestuurslid van de Stichting Veteranenziekte heb ik destijds een gesprek met hem gehad en verteld dat dit onmogelijk is vanwege een gebrek aan goede inspecteurs, maar hij wilde een daad stellen. Bij Legionella gaat het als volgt: nergens van bewust adem je een aerosol in en je merkt er de eerste dagen niets van. Je bent ziek maar weet het niet. Zoiets vergelijkbaars is mij nu overkomen. Dit wil ik met u delen, zonder medelijden te willen opwekken of in de slachtofferrol te kruipen. Gewoon als boodschap, zoals ik die in mijn columns vaak meegaf. Onlangs gleed ik in een supermarkt uit over reclamefolders op een tegelvloer. Met een dreun kwakte ik tussen de stellingen. Ik wist het direct: heup gebroken, veel pijn. In het ziekenhuis bleek ik vervolgens teveel witte bloedlichaampjes te hebben. Oorzaak: CML (leukemie). Eigenlijk een geluk bij een ongeluk dus. Gek genoeg zag ik direct een link met Philadelphia, waar de eerste legionella-uitbraak plaatsvond. In 1960

Je weet zeker dat je iets kwijt bent maar je blijft zoeken, want heel misschien… Logisch is het niet, maar toch doe je het. Dit gevoel doet een beetje denken aan de zoektocht van veel technische installatiebedrijven naar nieuwe vakmensen. Iedereen wil die ene ervaren monteur met de juiste diploma’s die vooral direct beschikbaar is. Maar de realiteit is al lang anders. Op dit moment zijn er veel vacatures en het aantal loopt alleen maar op. In de zoektocht naar nieuwe vakmensen zijn daarom andere oplossingen nodig: diversiteit en een open deur. In gedachten zie ik menig lezer nu instemmend knikken: klopt, niets nieuws onder de zon. Maar in vacatureteksten moeten vakmensen nog steeds aan allerlei eigenschappen voldoen die suggereren dat er geen krapte op de arbeidsmarkt is. Het is hopen met je ogen dicht. De realiteit is echt veranderd. Kijk daarom eens naar de werkverdeling in je bedrijf en de mogelijkheden van jobcarving. En stel andere vragen aan de vakmensen van morgen. Er zitten nog steeds veel goede vakmensen thuis die misschien niet over de juiste papieren beschikken maar wel jouw ideale medewerker kunnen zijn. Die niet een hokje passen omdat zij letterlijk drempels ervaren, maar wel willen leren en gemotiveerd aan de slag willen gaan. Vrouwen die een volgende stap willen zetten. Nieuwe Nederlanders die hun vakmanschap willen inzetten. Ja, het werven en begeleiden vraagt dan om extra inzet. Maar dit hoef je niet alleen te doen. OTIB helpt je graag bij het opleiden van deze werknemers en

Ooit hebben we geleerd wat onze vijf zintuigen zijn en hoorden we over het bestaan van het zesde zintuig: het onverklaarbare. Of je het nu gelooft of niet, dit onverklaarbare zintuig verhuist naar plek zeven. Technologie neemt plek zes in. Vanaf het allereerste moment heeft de mens allerlei vormen van techniek ingezet om zichzelf vooruit te brengen. Het verschil met vroeger is dat in deze tijd de technische innovaties zich elkaar in moordend tempo opvolgen. Technologie is tot de haarvaten doorgedrongen in onze manier van wonen, werken, recreëren en zorgen. We staan dag in dag uit met elkaar in verbinding via 1001 technische systemen. Soms bewust, meestal onbewust. Technologie in de vorm van energie en communicatie is zo belangrijk dat er paniek ontstaat wanneer het wegvalt. In de jaren ’90 was robotisering een industriële term. Was robotica de heilige graal in productiebedrijven, nu zien we het overal om ons heen en wordt het persoonlijker. Via sensortechnologieën krijgen we meer inzichten in ons leven en onze gezondheid. En de slimme technologie erachter geeft ons advies. Een digitale Anna helpt je bij je medicijninname. Joop beantwoordt je vragen over je hypotheek. En Teksta de robothond is je nieuwe viervoetige huisvriend. Onze zintuigen hebben een functie in ons dagelijks leven. Zonder word je letterlijk beperkt. Geldt dit ook voor technologie? Natuurlijk, er is verschil is. De eerste vijf ontvang je bij je geboorte, terwijl technologie als zesde zintuig een vrije keuze is. Als een verlengstuk van ons (wel)zijn. Technologie ontwikkelt zich door ons